صفحه ۵۲ فارسی هفتم

خوب معلوم است. من از اول هم باید عقلم می‌رسید و قلبم را به هر دوتاشان می‌دادم؛ به پدرم و به مادرم. پس، همین کار را کردم. بعدش، می‌دانید چطور شد؟ بله، درست است. نگاه کردم و دیدم که باز هم، توی قلبم مقداری جای خالی مانده…

فوری تصمیم گرفتم آن گوشه خالی قلبم را بدهم به چند نفر که خیلی دوستشان داشتم و این کار را هم کردم. برادر بزرگم، خواهر کوچکم، پدربزرگم، یک دایی مهربان و یک عموی خوش‌اخلاقم را هم توی قلبم جا دادم…

فکر کردم حالا دیگر توی قلبم حسابی شلوغ شده… این همه آدم توی قلب به این کوچکی، مگر می‌شود؟ اما وقتی نگاه کردم خدا جان! خدا جان! می‌دانید چی دیدم؟ دیدم که همۀ این آدم‌ها، درست توی نصف قلبم جا گرفته‌اند؛ درست نصف. با اینکه خیلی راحت هم ولو شده بودند و می‌گفتند و می‌خندیدند، و هیچ گله‌ای هم از تنگی جا نداشتند…

خوب… بعدش نوبت کی‌ها بود؟ بله، درست است. باقی قلبم، یعنی آن نصفۀ خالی را با خوشحالی و رضایت دادم به همۀ آدم‌های خوبی که توی محلۀ ما زندگی می‌کنند. همۀ قوم و خویش‌های خوبی که دارم و همۀ دوستانم، و همۀ معلم‌هایی که بچه‌ها را دوست دارند…