صفحه ۳۸ هدیه ششم

پرنده‌هایی‌اند که از شوق بال درآورده‌اند و با اشتیاق به سوی کربلا پرواز می‌کنند.

زبان‌ها و لهجه‌های گوناگون درهم آمیخته‌اند و دل‌ها یکی شده‌اند. گویی با همه‌ی تفاوت‌هایمان زیر یک پرچم جمع شده‌ایم و با یک زبان «لبّیک یا حسین» می‌گوییم.

بعضی از موکب‌ها محلّ پذیرایی و استراحت هستند و بعضی موکب‌ها هم برنامه‌های فرهنگی – هنری برای زائران آماده کرده‌اند. نزدیک ستون ۴۰۰ به موکبی می‌رسیم که با تصاویر کودکانه و جذّاب آذین شده است. خواهر کوچکم، ذوق‌زده و زودتر از ما همراه چند دختر هم‌سن و سال خودش داخل می‌رود. من هم وارد می‌شوم.

میز بزرگی داخل موکب است و بچه‌ها دور تا دورش نشسته‌اند. دور موکب با قفسه‌های کتاب، تصاویر زیبا و نقشه‌های بزرگ پوشانده شده است. مربی جوانی از روی نقشه‌ی جهان نشان می‌دهد که از همه‌جا با طی مسافت‌های طولانی به کربلا می‌آیند تا بگویند: «ما پیرو و یاور حسینیم.»