به هر حال، عالم تماشاخانهی شگفتیهای آفرینش است؛ یعنی به هر طرف که نگاه میکنیم، آفریدههای زیبای خداوند را میبینیم. این جهان، دفتری است که خدای مهربان، به پاکی و زیبایی در آن نگاشته و مینگارد.
یکی دیگر از این آفریدههای زیبا و لطیف، گیاهان و سبزهها هستند. علفهای سبز را دیدهاید؟ خیلی نرم و شکننده هستند. در سرمای سخت یا گرمای زیاد، پژمرده میشوند ولی گاهی میبینیم همین علفهای نازک و لطیف، از میان سنگلاخ سر در میآورند یا کف زمین سخت و محکم را میشکافند و بیرون میآیند.
در نوشتهی زیر، یکی از نویسندگان، زیباییهای آفرینش خدای مهربان را، این گونه توصیف میکند:
«هیس، گوش بده به آفریدههای ساکت خدا گوش بده.
به پروانهای با بالهایی مخملی، به قطرههای باران که حلقههای ساکت روی آب را میسازند، گوش کن.
آیا میتوانی صدای حشرههایی را که در زیرزمین میجنبند، بشنوی؟ صدای ماهیهای تالاب را چطور؟
آن بالا را نگاه کن! آسمان، آبی آبی است و یک تکّه ابر ساکت در آن شنا میکند.
این پایین را ببین؛ علفها و برگها در نسیم، فقط تکان میخورند.
پرسش و پاسخ بدون پرسش
تا کتون پرسشی ثبت نشده.